دعا برای پرنده

امام باقر علیه‌السلام فرموده است: کسی که جای بدنامی برود، هدف تهمت خواهد بود، هر که آماج تیر تهمت شد، چون کمان قامتش همیشه خم است.
و از آن چه جابر جعفی روایت کرده که گفت: با حضرت باقر علیه‌السلام در سفر حج هم کجاوه بودم، ناگاه یک قمری آمد و بر چوبه محمل او نشست و نغمه آغاز کرد. من خواستم او را بگیرم. حضرت فریاد زد: آرام ای جابر! که این قمری به ما اهل‌بیت پناه آورده است. گفتم: چه شکایتی دارد؟ فرمود: چنین اظهار می‌کند که سه سال است در این کوه تخم می‌گذارد و ماری می‌آید و جوجه‌های او را می‌خورد. از من تقاضا می‌کند که دعا کنم: خدا او را بکشد و من دعا کردم، خدا او را کشت.
رفتیم تا هنگام سحر فرا رسید، حضرت فرمود: ای جابر! پیاده شو؛ پیاده شدم و مهار شتر را گرفتم، آن حضرت پیاده شد و از راه منحرف شد و متوجه باغ ریگزاری شد و ریگها را از چپ و راست عقب کرد و گفت: خدایا! ما را سیراب و پاک کن؛ ناگاه سنگی چهار گوش سفید، پیدا شد، آن را کند، چشمه آب صافی پیدا شد، از آن وضو گرفتیم و خوردیم، سپس از آن جا کوچ کرده و هنگام صبح نزدیک مزرعه‌ها و نخل‌هایی رسیدیم؛ نزدیک نخل خشکی رفت و فرمود: ای نخل! از آن چه خدا در تو آفریده به ما اطعام کن. درخت نخل کج شد تا میوه‌هایش در دسترس ما قرار گرفت و از آنها خوردیم. یک اعرابی آن جا بود، گفت: تا امروز ساحری چنین ندیده بودم، فرمود: ای اعرابی به ما اهل‌بیت دروغ نبند؛ هیچ یک از ما ساحر و کاهن نیست، بلکه ما اسمی از اسمهای خدا را آموخته‌ایم؛ و خدا را به آن می‌خوانیم، مرادمان را می‌دهد و دعا می‌کنیم مستجاب می‌شود.