پیمان خداوند با آدم در عالم ذر

زراره گوید: به امام باقر علیه‌السلام عرض کردم: به نظر شما هنگامی که در عالم ذر در صلب آدم علیه‌السلام خداوند از فرزندان آدم عهد و پیمان گرفت، آیا به صورت معاینه و شهود یقینی بود؟
حضرت فرمود: آری؛ ای زراره! آنان مانند ذره‌ای در پیشگاه او بودند، و از آنها پیمان گرفت به ربوبیت (خودش)، و برای محمد صلی الله علیه و آله و سلم به نبوت، سپس برای آنها روزی را ضامن گردید، و رؤیت را از یادشان برد، و معرفت و شناخت را در دلهای آنها ثابت و استوار گردانید.
پس ناگزیر خداوند تمام کسانی را که در آنجا پیمان گرفته به دنیا می‌آورد بنابراین، کسی که پیمان که برای محمد صلی الله علیه و آله و سلم گرفته شد انکار کند، اقرار او برای پروردگارش در میثاق سودی نمی‌بخشد، و کسی که میثاق محمد صلی الله علیه و آله و سلم را منکر نشود پیمان پروردگارش به نفع او تمام می‌شود.
عن زرارة، قال: قلت لأبی جعفر علیه‌السلام: أرأیت حین أخذ الله المیثاق علی الذر فی صلب آدم فعرضهم علی نفسه کانت معاینة منهم له؟
قال: نعم؛ یا زرارة! و هم ذر بین یدیه، و أخذ علیهم المیثاق بالربوبیة له، و لمحمد صلی الله علیه و آله و سلم بالنبوة ثم کفل لهم بالأرزاق، و أنساهم رؤیته، و أثبت فی قلوبهم معرفته، فلابد من أن یخرج الله الی الدنیا کل من أخذ علیه المیثاق، فمن جحد ما أخذ علیه المیثاق لمحمد صلی الله علیه و آله و سلم لم ینفعه اقراره لربه بالمیثاق، و من لم یجحد میثاق محمد صلی الله علیه و آله و سلم نفعه المیثاق لربه. [1] .