مرجع تقلید

یکی از اموری که در دوران غیبت کبری اهمیت ویژه‌ای دارد، تقلید از مجتهد جامع شرایط است.
علمای شیعه امامیّه می‌گویند: عمل به تقلید به دلایل عقلی و نقلی لازم است. عقل دستور می‌دهد که فرد نادان، از عالمی دانا راهنمایی بجوید و از او تقلید کند. دانشمندترین علمای هر ناحیه شیعه‌نشین، عنوان مرجع تقلید دارند و او محل مراجعه مقلدان خود است.
مرجع تقلید، مجتهدی است که قوانین اسلام را بر اساس «قرآن»، «سنت»، «اجماع» و «عقل» استنباط می‌کند. سلسله مراجع بزرگ تقلید از رحلت چهارمین نایب ویژه (ابوالحسن علی بن محمد سمری) در سال 329 ه به بعد آغاز شد.
در این سلسله نام محمدبن یعقوب کلینی، محمدبن علی بن بابویه قمی و ابوجعفر محمدبن حسن طوسی تا امام خمینی‌رحمه الله - که همه از مجتهدان شیعه و مراجع تقلید می‌باشند - قابل ذکر است.
نجف اشرف از زمان شیخ طوسی‌رحمه الله مرکز علمی شیعه قرار گرفت و مجتهدان بزرگ بیشتر در آنجابه تحصیل علم پرداختند.
به نظر نمی‌رسد که نهاد مرجع تقلید، تا پیش از زمان شیخ محمدحسن اصفهانی نجفی (م 1266 ه .) جنبه مرکزیت عام یافته باشد.
جانشین بلا فصل او شیخ مرتضی انصاری (م 1281 ه) بزرگ‌ترین مجتهد زمان خود به شمار می‌رفت. از آخرین مراجع تقلید که به رحمت ایزدی پیوسته و در زمان خود قبول عام داشتند، سید ابوالحسن اصفهانی، حاج آقا حسین بروجردی (م1340ش) و سید روح ا‌للَّه موسوی خمینی (م1368 ش) را می‌توان نام برد. [1] .