داور ناشی‌

- نگاه کن برادر، می‌بینی چه کار می‌کند
- آن پیرمرد را می‌گویی؟
- آری، کارش اشتباه است، نه؟
- راست می‌گویی، اما چگونه او را آگاه کنیم؟
- اگر به طور مستقیم به او بگوییم از ما که مثل نوه‌های او هستیم قبول نخواهد کرد، شاید هم ناراحت شود و برای همیشه خاطره‌ی تلخی از وضو در ذهنش باقی بماند.
- نکند کلام ما را توهین و تحقیر بشمارد؟ آن وقت لجبازی می‌کند و هیچ‌گاه راه وضوی صحیح را نمی‌پذیرد.
- فکری به ذهنم رسید، بیا در گوشت بگویم.
دو نفری به نزدیک آن پیرمرد رسیدند، طوری وانمود می‌کردند که با هم اختلاف دارند، یکی می‌گفت «وضوی من صحیح است» و آن دیگری در جوابش می‌گفت «وضویی که من می‌سازم کامل‌تر و بهتر است.»
و سرانجام توافق کردند در حضور پیرمرد وضو بگیرند تا او داوری کند. هر دو وضوی صحیح و کاملی گرفتند. پیرمرد هرچه دقت کرد اشتباهی در وضوی آن دو ندید. پی به اشتباه خود برد، فهمید که هدف این دو نوجوان با ادب چیست، گفت: «بچه‌ها، وضوی هر دو شما صحیح است، وضوی من اشتباه بود و شما مرا به اشتباهم آگاه کردید».
همسر پیرمرد که آن طرف‌تر بود به نزدیک آنها آمد و با دیدن بچه‌ها آنها را شناخت. پیرمرد وقتی فهمید آن دو نوجوان آگاه و با ادب، حسن و حسین فرزندان علی علیه السلام هستند، اشک شوق در چشمانش حلقه زد و گفت: «از شما ممنونم که وضوی صحیح را به من آموختید، جانم به فدای تان، پدر و مادرم به فدای جد بزرگوارتان که به حق، معلم امت هستید.» [1] .