ولى اسم وضع شده تا در معناى مستقلّى كه براى آنها ملاحظه شده است استعمال شوند.

مثلا مفهوم (ابتداء) معناى واحدى است كه براى آن دو لفظ وضع شده:

1- لفظ « الابتداء » .

2- كلمه « من » .

لفظ اوّل يعنى « الابتداء » براى معناى مزبور جعل شده تا وقتى كه اينمعنا را مستقلّ در نظر مى‌گيرند لفظ مذكور را در آن بكار ببرند مثل اينكه گفته مى‌شود:

ابتداء السّير كان سريعا. (آغاز سير بسرعت و با عجله بود).

ولى لفظ دوّم يعنى « من » را در قبال معناى ياد شده قرار داده‌اند تا در هنگامى كه آنرا غير مستقل ملاحظه مى‌نمايند اين لفظ را در آن بكار ببرند مثل اينكه گفته مى‌شود:

سرت من النّجف (گرديدم و سير نمودم از ابتداء نجف اشرف).

پس حاصل فرق بين معانى اسمى و حرفى اينستكه:

مستعمل در وقت استعمال حرف را آلت براى غير در نظر گرفته و بدين ترتيب آن را بطور غير مستقلّ بكار مى‌برد ولى اسم را مستقلّ و فى نفسه در نظر مى‌گيرد.

پس معنا در هردو متّحد بوده و فرقشان در وضع تنها از نظر غايت استعمال مى‌باشد.

مصنّف (ره) مى‌فرمايد:

و لازمه اينقول آنستكه وضع و موضوع‌له در حروف هردو عام باشد.

اينقول منسوب است به مرحوم شيخ الرّضى معروف به نجم الائمّه و صاحب كفايه قدّس سرّه نيز آن را اختيار فرموده است.

بيان مراد

مرحوم مصنّف در اينمقام بصدد ذكر مثال براى قسم سوّم از وضع بوده و براى آن حروف و ملحقات بآن يعنى مبهمات همچون اسماء اشاره، موصولات،