در معناى امر علوّ آمر و دنوّ مأمورمنه شرط و معتبر مى‌باشد.

بنابراين صحيح است گفته شود:

طلبى كه شخص دانى از عالى مى‌كند همچون طلب مرئوس از رئيس يا فقير از غنى اصطلاحا امر نبوده بلكه استدعاء ناميده مى‌شود.

چنانچه طلب شخص از مساوى خودش و كسيكه از حيث علوّ مقام يا انحطاط رتبه با او در يك عرض مى‌باشد طلب خوانده نمى‌شود بلكه التماس و خواهش نام دارد اگرچه در ايندو فرض دانى يا مساوى خود را برتر دانسته و علوّ و ترفّع مقام خويش را بر مطلوب‌منه اظهار كنند چه آنكه در واقع عالى نبوده بلكه دانى و يا مساويند.

ولى برعكس طلب عالى از دانى امر مى‌باشد اگرچه طالب در مقام تظاهر بعلوّ مقام خود نباشد و دليل ما بر آنچه در اينمسئله گفتيم تبادر و صحّت سلب امر از طلب غير عالى مى‌باشد و ابدا اطلاق امر بر طلب غير عالى صحيح نبوده مگر از باب مجاز و بعنايت علاقه اين امر صورت گيرد.

بيان مراد

قوله: فيعتبر فيه العلوّ فى الآمر: ضمير در « فيه » به امر راجع است.

قوله: و عليه لا يسمّى الخ: ضمير در « عليه » به اشتراط علوّ در آمر راجع است.

قوله: و ليس هو بعال حقيقة: كلمه « واو » حاليّه بوده و ضمير « هو » به كلّ واحد من المساوى و الدّانى راجع است.

قوله: كلّ هذا بحكم التّبادر: يعنى وقتى مى‌گويند امر فلان الآخر از آن اين معنا به ذهن تبادر مى‌كند كه آمر عالى و مأمورمنه دانى است.

متن:

3- دلالة لفظ الامر على الوجوب‌

اختلفوا فى دلالة لفظ الامر بمعنى الطّلب على الوجوب:

فقيل: انّه موضوع لخصوص الطّلب الوجوبى.

و قيل: للاعمّ منه و من الطّلب النّدبى.