كرده و به كار ديگر اشتغال ورزد البتّه اطلاق اسم طبيب بر او مجازى است مشروط باينكه بلحاظ حال تلبّس نبوده بلكه بملاحظه زمان تكلّم و حال اسناد صورت گرفته باشد.

چه آنكه طبق تقريرى كه گذشت اگر اطلاق بملاحظه حال تلبّس باشد استعمال حقيقى است مثل اينكه گفته شود: هذا طبيبنا بالامس كه در اينمثال قيد « الامس » براى بيان حال تلبّس است يعنى اين شخص طبيب ديروز ما مى‌باشد.

بيان مراد

بيان المراد، شرح فارسى بر اصول الفقه ؛ ج‌1 ؛ ص244

قوله: و ذلك لانّ المبدء فيه اخذ الخ: مشار اليه « ذلك » كشف نكردن از وضع مشتقّ براى اعمّ مى‌باشد و ضمير در « فيه » به طبيب راجع است.

قوله: و هذا لم يزل تلبّسه به حين النّوم او الرّاحة: مشار اليه « هذا » اخذ مبدء بنحو حرفه يا ملكه مى‌باشد و ضمير در « تلبّسه » به طبيب و در « به » به هذا عود مى‌كند.

قوله: نعم اذا زالت الملكه او الحرفة عنه: ضمير در « عنه » به طبيب راجع است.