اسم فاعل و اگر بر وزن « مفعول » تلفّظ شود اسم مفعول است:

قوله: انّه لا بدّ فى الوضع: ضمير در « انّه » بمعناى « شأن » مى‌باشد.

قوله: و عرفت هناك: مشار اليه « هناك » مبحث رابع مى‌باشد.

قوله: فاعرف هنا: مشار اليه « هنا » مبحث نهم است.

قوله: ايضا كذلك: يعنى لفظ نيز مانند معنا به دو نحو تصوّر مى‌شود.

قوله: ربّما يتصوّره الواضع بنفسه: ضمير در « يتصوّره » به لفظ عود مى‌كند.

قوله: و يضعه للمعنى: ضمير در « يضعه » به لفظ عود مى‌كند.

قوله: كما هو الغالب: ضمير « هو » به تصوّر لفظ بنفسه و وضعش براى معنا راجع است.

قوله: حينئذ: يعنى حين تصوّره الواضع بنفسه و وضعه للمعنى.

قوله: و ربّما يتصوّره بوجهه و عنوانه: ضمير منصوبى در « يتصوّره » و در « بوجهه » و « عنوانه » به لفظ راجع است.

قوله: بل انّما يصحّ تصوّرها فى مادّة من موادّ اللّفظ: ضمير در « تصوّرها » به هيئت راجع است.

قوله: فانّ تصوّرها لا بدّ ان يكون الخ: ضمير در « تصوّرها » به هيئت كلمه « ضرب » راجع است.

قوله: و لا يمكن تصوّر جميعها: يعنى جميع موادّ.

قوله: فلا بدّ من الاشارة الى افرادها: يعنى افراد موادّ.

قوله: او غيرهما: يعنى غير فعل ماضى و اسم فاعل همچون اسم مفعول.

قوله: جرت الاصطلاحات عليها: ضمير در « عليها » به مادّه « فعل » عود مى‌كند.

متن:

10- وضع المركّبات‌

ثمّ الهيئة الموضوعة لمعنى تارة تكون فى المفردات كهيئات المشتقّات الّتى تقدّمت الاشارة اليها و اخرى فى المركّبات كالهيئة التّركيبيّة بين المبتداء و الخبر لافادة حمل شيئ على شيئ و كهيئة تقديم ما حقّه التّأخير لافادة الاختصاص.