نبوده بلكه فعل مضارع است.

مؤلّف گويد:

همانطوريكه قبلا اشاره كرديم فعل مضارع در صورتى نون تأكيد را مى‌پذيرد كه با هل استفهاميّه يا لام امر غائب يا لاء ناهيه همراه باشد و الّا در صورتيكه مجرّد از آنها بيايد نون تأكيد بآن ملحق نمى‌گردد.

تتمّه مبحث علائم فعل‌

شارح گويد:

اگر كلمه‌اى برزمان گذشته دلالت نمود ولى علامت فعل ماضى كه « تاء » باشد نپذيرفت همچون لفظ « شتّان » يعنى جدا شد يا برزمان حال و يا استقبال دلالت كرد امّا كلمه « لم جازمه» را كه از خواصّ و علائم فعل مضارع است قبول نكرد مانند « اوّه » يعنى رنج و درد مى‌برد قطعا كلمه مزبور فعل نبوده بلكه طبق گفته مصنّف در كتاب « عمده » اسم فعل مى‌باشد.

قوله: محلّ فيه: ضمير در « فيه » به امر عود مى‌كند.

قوله: فليس بفعل: ضمير در « ليس » به الامر بمعناى مفهم الامر راجع است.

قوله: بل هو اسم الفعل: ضمير « هو » به الامر بمعناى مفهم الامر عود مى‌كند و مقصود از « اسم الفعل» اسمى است كه معناى فعل را دارد چنانچه شرح مفصّل و مبسوط آن انشاء اللّه در مبحث اسماء افعال و اصوات خواهد آمد.

قوله: و قابل النّون ان لم يفهم الامر فهو فعل مضارع: يعنى كلمه‌اى كه نون تأكيد را قبول مى‌كند اگر معناى امر را نفهماند پس از آن فعل مضارع است نه امر مانند هل يضربنّ يا ليضربنّ.

قوله: على حدث ماض: مقصود از « حدث » در اينجا زمان مى‌باشد.

قوله: فهى اسم فعل ايضا: ضمير « هى » به كلمه راجع بوده و لفظ « ايضا » اشاره است باينكه گفته شد اگر كلمه‌اى معناى امر داشته ولى نون تأكيد نپذيرد