« فعلت » بكسر تاء.

سپس مصنّف گويد:

يكى ديگر از علائم فعل تائى است كه در كلمه « اتت » مى‌باشد.

شارح گويد:

مقصود تاء تأنيث ساكنه است كه صرفا در فعل آنهم در خصوص فعل ماضى مى‌باشد مانند:

و من توضّاء يوم الجمعة فبها و نعمت.

ضمائر در « فبها » و « نعمت » به سنّت وضوء راجع مى‌باشند و تقدير كلام چنين است:

و من توضّاء يوم الجمعة فعمل بهذه السّنّة و نعمت.

يعنى: و كسى كه در روز جمعه وضوء گرفته و باين سنّت عمل نمايد و حال آنكه نيكو سنّتى است الخ.

شاهد در « تاء » در « نعمت » بوده كه تاء تأنيث ساكنه مى‌باشد.

ناگفته نماند: قيد « ساكنه » را آورديم تا تاء متحرّكى را كه به اسماء ملحق مى‌شود همچون تاء در « ضاربة » و آنچه به برخى از حروف وصل شده نظير « تاء » متحرّكى كه به « لا » و « ربّ » متّصل شده و « لات » و « ربّة » گفته مى‌شود و همچنين تاء متحرّك ملحق به برخى از اسماء اشاره مانند « ثمّ » كه « ثمّة » خوانده مى‌گردد خارج شود.

امّا خارج شدن « ضاربة » بخاطر آنستكه تاء در آن حركات اعرابى را قبول نموده و هيچگاه ساكن نميباشد فلذا در حالات سه‌گانه گفته مى‌شود:

جائتنى ضاربة (حالت رفع).

رأيت ضاربة (حالت نصب).

مررت بضاربة (حالت جرّ).

و امّا خروج ديگر كلمات جهتش آنستكه اگرچه اينكلمات مبنى بوده و آخرشان مانند « ضاربة » تغيير نمى‌كند ولى تاء ملحق بآنها ساكن نبوده و مبنى‌