قوله: بان يجوز كلّما وجد فيه الافادة: ضمير در « يجوز » به ابتداء بنكره برمى‌گردد.

قوله: كان يكون فيها معنى التّعجّب: ضمير در « فيها » به نكره برمى‌گردد.

قوله: او تكون دعاءا: ضمير در « تكون » به نكره راجع است.

قوله: سلام على آل ياسين: سوره صافات آيه (130).

قوله: و ويل للمطفّفين: سوره مطفّفين آيه (1).

متن: «128»

تجزيه و تركيب‌

واو: استينافيّه‌

الاصل: مبتداء

فى الاخبار: جار و مجرور، متعلّق به « اصل ».

ان: ناصبه‌

تؤخّرا: فعل مضارع منصوب، و ضمير فاعلى به « الاخبار » راجع است و الف آخرش اطلاقى است.

واو: عاطفه.

جوّزوا: فعل ماضى، و ضمير فاعلى آن به ادباء راجع است.

التّقديم: مفعول براى « جوّزوا ».

اذ: ظرفيّه، متعلّق به « جوّزوا » و ممكنست بمعناى « تعليل » باشد.

لا: نافيّه‌

ضررا: اسم لاء و خبرش حاصل است كه محذوف مى‌باشد.

ترجمه:

اصل در خبرها اينستكه از مبتداءها مؤخّر واقع شوند ولى ادباء تقديم خبر برمبتداء را نيز در وقتيكه ضررى متوجّه نشود تجويز كرده‌اند.