مؤلّف گويد:

مقصود از « خطّ » نقش بوده همچون نقش « زيد قائم» روى كاغذ يا لوح.

و مراد از « عقد » قرار دادن بند انگشتان بطرز خاصّى است كه دلالت براعداد معيّن و خاصّى دارد مثلا انگشت سبابه از دست راست وقتى بصورت حلقه درمى‌آوردند علامت عدد 10 مى‌باشد.

و منظور از « نصب » علامتى است كه طبق قرارداد بين جاعل و ديگران برمعنائى دلالت دارد همچون چراغ قرمز كه علامت وقوع حادثه يا توقّف در سر چهارراهها مى‌باشد.

و از « اشاره » تكان دادن دست و يا عضو ديگر بوده كه دلالت برمعنائى بنمايد.

پرواضح است كه چون هيچيك از اين امور صوت خارج از دهان نبوده لفظ محسوب نشده و در نتيجه كلام نمى‌باشند.

تعبير به لفظ و قول درتعريف كلام و وجه هريك‌

شارح گويد:

مصنّف در اين كتاب كلام را به لفظ تعبير و تفسير نمود ولى در كتاب كافيه از آن به قول ياد كرد و براى هريك مى‌توان وجهى تقرير نمود.

امّا وجه تعبير به لفظ آنستكه قول چون به رأى و اعتقاد نيز اطلاق شده و بايندو معنا نيز مى‌آيد لا جرم مشترك بين ايندو و معناى مورد نظر نيز بوده از اينرو استعمالش در تعريف محظور و ممنوع است چه آنكه ارباب ادب تصريح نموده‌اند كه در تعريفات حتّى الامكان از الفاظ مجمل و مشترك استفاده نشود لذا مصنّف نيز براى رعايت اين امر بجاى قول، در اين كتاب لفظ را استعمال نموده است.