لفظ « عين » كه مشترك است بين چند معناى مختلف فلذا باينقسم از موصولات، موصولات مشترك گفته‌اند.

مصنّف گويد:

يكى از اين موصولات لفظ « من » مى‌باشد.

شارح گويد:

من، با آنچه از موصولات مختصّ از قبيل الّذى و الّتى و فروع ايندو ذكر گرديد مساوى مى‌باشد اينمعنا كه برآنچه آنها اطلاق مى‌گردند اينكلمه بتنهائى گفته مى‌شود فلذا مى‌توان آنرا هم بجاى « الّذى » و هم « اللّذان » و هم « الّذون » و هم الّتى و ساير صيغ استعمال كرد.

سپس گويد:

اينكلمه اختصاص به عالم يعنى عاقل دارد و در صورتيكه غير عاقل را بمنزله عاقل قرار دهند در آن نيز استعمال مى‌شود مانند آنچه در قول عباس بن احنف آمده:

يعنى اى فوج مرغان قطا آيا از شما كسى هست كه بالش را بمن عاريه دهد شايد من بطرف كسى كه هوايش را دارم پرواز نمايم.

شاهد در « من يعير» است كه كلمه « من » در غير عاقل يعنى مرغ قطا استعمال گرديده است.

و نيز اگر عاقل و غير عاقل باهم مخلوط بوده كلمه « من » را مى‌توان در مجموعشان استعمال كرد و اين از باب تغليب جانب افضل برغير افضل مى‌باشد يعنى جانب عاقل را برغير عاقل غلبه داده و لفظى كه براى آن وضع شده اطلاق نموده و از آن غير عاقل را نيز اراده نموده‌اند مانند آنچه در فرموده حقتعالى آيه (18) از سوره حجّ وارد شده است:

الم تر انّ اللّه يسجد له من فى السّموات و من فى الارض.

شاهد در « من » است كه مقصود از آن جميع موجودات سماوى و