سپس مصنّف گويد:

المباحث النحويه شرح سيوطى ؛ ج‌1 ؛ ص190

ى رفع را در ايندو در نيّت بگير.

شارح گويد:

جهتش آنستكه رفع يعنى ضمّه برواو و ياء ثقيل است از اينرو اظهارش نبايد نمود مانند: زيد يدعو (مثال است براى تقدير رفع برواو) و مثل زيد يرمى (مثال است براى تقدير رفع برياء).

و در آخر عبارت مصنّف مى‌افزايد:

هرسه فعل را در حالت جزمى اگر بحذف الف و واو و ياء مجزوم نمائى حكم لازم و ثابتى را عملى ساخته‌اى.

شارح گويد:

يعنى بگوئى: لم يخش (مثال است براى حذف الف در حالت جزمى) و لم يرم (مثال است براى حذف ياء). و لم يغز (مثال است براى حذف واو).

و در پايان كلام مى‌گويد:

و گاهى در غير جزم حرف علّه ساقط و حذف مى‌شود در حاليكه حذفش غير لازم است مانند آنچه در آيه (18) از سوره علق آمده: سندع الزّبانية.

شاهد در « سندع » است كه سندعو بوده و واو از آخرش حذف شده است.

قوله: اسم آخره واو قبلها ضمّ: ضمير در « قبلها » به واو راجع است.

قوله: آخر منه الف: ضمير در « منه » به فعل مضارع راجع است.

قوله: او آخر منه واو: ضمير در « منه » به فعل مضارع عود مى‌كند.

قوله: او آخر منه ياء: ضمير در « منه » به فعل مضارع برمى‌گردد.

قوله: فالالف انو فيه غير الجزم: ضمير در « فيه » به الف راجع بوده و مقصود از آن فعلى است كه صاحب الف مى‌باشد.

قوله: لثقله عليهما: ضمير در « ثقله » به رفع و در « عليهما » به واو و ياء عود مى‌كند.