و پس از آن گويد:

كلمه « اذرعات » كه در كلام امرء القيس آمده بهرسه وجه قرائت شده:

يعنى: با قلب و دلم بآتش آن محبوبه از اذرعات نگريستم در حاليكه اهل اذرعات در يثرب مى‌باشند و چگونه مى‌توان او را رؤيت و مشاهده نمود و حال آنكه كوتاه و پست‌تر خانه او بنظر عالى و مرتفع مى‌آيد.

شاهد در كلمه « اذرعات » است كه در حالت جرّى واقع شده لذا هم با كسره منوّن خوانده شده و هم بدون تنوين و هم با فتحه آنرا خوانده‌اند تا غير منصرف باشد.

قوله: فى نصبه بالكسرة: ضمير در « نصبه » به جمع مؤنّث سالم راجع است.

قوله: اصله اذرعة: ضمير در « اصله » به اذرعات عود مى‌كند.

قوله: فيه ذا الاعراب: ضمير در « فيه » به جمع با الف و تائيكه اسم قرار داده شده باشد راجع بوده و مقصود از « ذا الاعراب» اينستكه نصبش به كسره با تنوين باشد.

قوله: و بعضهم ينصبه بالكسرة: ضمير جمع در « بعضهم » به ادباء راجع بوده و ضمير منصوبى در « ينصبه » به جمع با الف و تائى كه اسم قرار داده شده راجع است.

قوله: و يحذف منه: ضمير در « منه » به اسم مذكور راجع است.

قوله: و بعضهم يعربه اعراب ما لا ينصرف: ضمير در « بعضهم » به ادباء و ضمير منصوبى در « يعربه » به اسم مذكور عود مى‌كند.

و مقصود از « اعراب ما لا ينصرف» اينستكه رفعش به ضمّه بدون تنوين و نصب و جرّش به فتحه بدون تنوين مى‌باشد.

قوله: بالاوجه الثّلاثة: مقصود كسره با تنوين و بدون آن و اينكه جرّش به فتحه بوده مى‌باشد.