قوله: جمع ارض بسكونها: يعنى بسكون راء.

قوله: شذّ اعرابه هذا الاعراب: مقصود از « شاذّ » خلاف قياس و قاعده است و ضمير در « اعرابه » به ارضون عود مى‌كند.

قوله: لانّه جمع تكسير: ضمير در « لانّه » به ارضون راجع است.

قوله: و مفرده مؤنّث: ضميو در « مفرده » به ارضون عود مى‌كند.

قوله: و الحق به ايضا: ضمير در « به » به جمع راجع است‌

قوله: جمع سنة بفتحها: يعنى بفتح سين.

قوله: لما ذكر فى ارضين: علّت است براى الحاق و اينكه « سنون » جمع نيست.

متن: «38»

تجزيه و تركيب‌

و بابه: معطوف است به « السّنون ».

واو: عاطفه.

مثل حين: مضاف و مضاف اليه و كلمه « مثل » منصوب است تا حال باشد از فاعل قد يرد.

ذا: اسم اشاره، فاعل است براى « يرد ».

الباب: صفت است براى آن.

واو: حاليّه.

هو: مبتداء.

عند: مضاف، ظرف، متعلّق است به « يطّرد ».

قوم: مضاف اليه براى « عند ».

يطّرد: خبر است براى « هو » و جمله اسميّه مركّب از مبتداء و خبر حاليّه مى‌باشد.