وجه تسميه‌

لفظ « نبىّ » با تشديد، مشتقّ از « نبوه » بفتح نون و سكون باء بمعناى رفعت مى‌باشد و وجه ناميدن پيغمبر به نبىّ، بنابراين از اينرو است كه رتبه حضرتش برغيرش از خلائق، رفعت و بلندى دارد.

و مى‌توان « نبى » با همزه قرائت نمود تا از « نباء » بمعناى خبر مشتقّ باشد چه آنكه پيغمبر از جانب خداوند براى مردم خبر مى‌آورد.

و مقصود مصنّف از « نبىّ » پيامبر بزرگ ما حضرت محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى‌باشد.

قوله: اوحى اليه: ضمير در « اليه » به انسان راجع است.

قوله: و ان لم يؤمر بتبليغه: ضمير مستتر نائب فاعلى در « لم يؤمر» به « انسان » عود مى‌كند و ضمير مجرورى در « تبليغه » به « شرع » راجع است.

قوله: فان امر بذلك فرسول: ضمير نائب فاعلى در « امر » به انسان راجع بوده و مشار اليه « ذلك » شرع مى‌باشد.

و مقصود اينستكه بين « نبىّ » و « رسول » عام و خاصّ مطلق است باينمعنا كه « نبىّ » اعمّ و « رسول » اخصّ است زيرا هررسولى نبىّ هست ولى برخى از نبىّ‌ها رسول نمى‌باشند.

قوله: ايضا: يعنى همانطوريكه نبىّ هست رسول هم مى‌باشد.

قوله: و لفظه بالتّشديد: ضمير مجرورى در « لفظه » به نبىّ راجع است.

قوله: و المراد به نبيّنا: يعنى و مراد مصنّف به « نبىّ » پيامبر اسلام است بنابراين « الف و لام» در « المراد » عوض از مضاف اليه بوده و ضمير در « به » به « نبىّ » راجع است.

شرح عربى:

المصطفى، اى المختار من النّاس كما قال النّبىّ صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فى حديث رواه التّرمذى و صحّحه:

انّ اللّه اصطفى من ولد ابراهيم، اسمعيل و اصطفى من ولد اسمعيل بنى‌