كشف مينمايد با اينفرق كه حجّيت آن مانند قطع ذاتى و عقلى نيست بلكه جعلى و بعنايت تنزيل است و تا دليل بر جعل نداشته باشيم نمى‌توان بآن اعتماد نمود، زيرا اصل اوّلى حرمت عمل به ظنّ است.

بحث اوّل امكان تعبد به ظنّ‌

در اينمسئله بين ارباب صناعت اختلاف است:

برخى همچون ابن قبه تعبّد بظن را محال دانسته و گروهى آنرا تجويز كرده‌اند، اگرچه هركدام از طرفين ادلّه‌اى براى حقّانيّت مدّعاى خود اقامه نموده‌اند، ولى سزاوار اين است كه بملاحظه اهميّت نداشتن اين بحث و مسلّم بودن بطلان ادّعاى ابن قبه آنرا رها كرده و باصل مطلب بپردازيم.

مؤلّف گويد:

حق اينستكه، تعبّد به ظنّ امر ممكن و بدون اشكالى است و استدلال مانعين قابل اعتماد نيست و از باب « ادّل دليل بر امكان شيى وقوع شيى است» مى‌گوئيم:

بعد از آنكه موارد وقوع تعبّد بظنّ در شرع ثابت شد ديگر مجالى براى اشكال نسبت بمقام ثبوت باقى نميماند.

بحث دوّم موارد وقوع تعبّد بظنّ در شرع انور

1- حجّيت ظواهر

ملخّص كلام اينستكه: تبعيّت از ظواهر كلمات شارع جاى شبهه و ترديد نيست، زيرا سيره عقلاء بر اينستكه، از ظهورات متابعت مى‌كنند و باين وسيله‌