مى‌گوئى: اذهبانّ و در جمع مؤنّث مى‌گوئى: اذهبنانّ.

لازم بتذكّر است كه در جمع مؤنّث بعد از نون جمع بايد الفى دربياورى تا بين نونها فاصله شود و بايد توجّه داشت كه نون خفيفه به صيغه‌هاى تثنيه و جمع مؤنّث ملحق نمى‌شود زيرا در صورت الحاق التقاء ساكنين على غير حدّه لازم مى‌آيد كه آن نيز جايز نيست زيرا التقاء ساكنين تنها در موردى جايز است كه حرف اوّل از حروف مدّ بوده و حرف دوّم مشدّد باشد مانند دابّة كه حرف اوّلش الف است و آن از حروف مدّ بوده و حرف دوّمش باء مى‌باشد كه مشدّد است.

شرح‌

غير الماضى و الحال: علّت اينكه نون تأكيد به فعل ماضى و حال ملحق نمى‌شود آنستكه هميشه در مقام طلب طالب كلامش را تأكيد مى‌كند و پرواضح است كه ماضى بر طلب دلالت ندارد.

امّا حال اگرچه قابليّت براى تأكيد را دارد ولى چون مضمون و معناى فعل در اينصورت حاصل و موجود است و مخاطب بدين‌ترتيب بر ضعف و قوّت آن مى‌تواند مطّلع گردد از اينرو هيچ وجهى براى تأكيد آن وجود نداشته و بدين‌ترتيب تأكيد اختصاص به استقبال پيدا مى‌كند مشروط باينكه مشتمل بر طلب نيز باشد فلذا فعل مضارعى كه بر استقبال دلالت مى‌كند و از معناى طلب مجرّد است قابل تأكيد نبوده و گفتن « يضربنّ » مثلا جايز نيست.

خفيفة ساكنة: يعنى بدون تشديد و ساكن.

ثقيلة مفتوحة: يعنى با تشديد و مفتوح.

الّا فيما تختصّ به: استثناء است از « مفتوحه » يعنى نون تأكيد ثقيله مفتوح است مگر در صيغه‌هائى كه بآنها اختصاص دارد، بنابراين ضمير در