ارض مسبعة و مأسدة و مذئبة و مبطخة و مقثأة.

ترجمه:

و امّا در غير صحيح الفاء و اللّام اسم زمان و معتلّ از معتلّ الفاء (مثال) هميشه مكسور است مانند: موعد (محل و زمان وعده) و موضع (محل و زمان نهادن).

و از معتلّ اللّام (ناقص) هميشه مفتوح مى‌باشد مانند: مرمى (محلّ و زمان تير انداختن) مأوى (مكان).

و گاهى به بعضى از آنها تاء تأنيث ملحق مى‌شود مانند مظنّة (محلّ و زمان گمان) و مقبرة (محلّى كه ميّت را در آن مى‌خوابانند) و مشرقه (محلّ و زمان تابيدن).

و گفتن « مقبرة و مشرقه» بضمّ باء و راء شاذّ و بر خلاف قياس است.

اسم زمان و مكان از افعاليكه بيشتر از سه حرفى هستند همچون اسم مفعول آن‌ها مى‌باشند مانند:

مدخل (محلّ و زمان داخل كردن) و مقام (محلّ و زمان بپا داشتن).

ايندو اسم زمان و مكان از باب افعال بوده كه اسم مفعول آن نيز همين وزن مى‌باشد.

بايد توجّه داشت وقتى شيئى در مكانى زياد و شايع بود در تعبير از آن وزن « مفعله » را مورد استفاده قرار مى‌دهند مشروط باينكه كلمه از ثلاثى مجرّد باشد مانند:

ارض مسبعة (زمينى كه درّنده و سباع زياد دارد) ارض مأسدة (زمينى كه شير زياد دارد) ارض مذئبة (زمينى كه گرگ زياد دارد) ارض مبطخة (زمينى كه خربزه زياد دارد) ارض مقثأة (زمينى كه خيار زياد دارد).