و در صيغه جمع مذكّر غائب از ماضى يك وجه ديگر جايز است و آن عبارتست از « حيوا » بتخفيف ياء همچون « رضوا » .

و صيغه امر حاضرش « احى » مانند « ارض » مى‌باشد.

و مفرد مذكّر غائب از باب افعالش « احيى، يحيى» همچون « اعطى، يعطي» مى‌باشد.

و مفرد مذكّر غائب از باب مفاعله‌اش « حايا، يحائى، محاياة» است چنانچه از باب استفعالش « استحيى، يستحيى، استحياء» مى‌باشد.

و برخى از عرب مى‌گويند:

استحى، يستحي، استحاءا.

و اين جهتش كثرت استعمال است همانطوريكه در « لا ادرى» ياء را بطور كثرت انداخته و مى‌گويند لا ادر (نمى‌دانم).

متن: الخامس المعتلّ الفاء و اللّام‌

و يقال له اللّفيف المفروق، فتقول:

وقى كرمى، يقي، يقيان، يقون الى آخر.

و الامر منه: ق، فيصير على حرف واحد و يلزمه الهاء فى الوقف نحو قه و تقول فى التّأكيد:

قينّ، قيانّ، قنّ، قنّ، قيانّ، قينانّ.

و بالخفيفة:

قين، قن، قن.

و تقول في وجى، يوجى كرضى، يرضى: ايج كارض.