يعنى: اى هند كه نمكين و نيكوروى هستى وعده بده مانند وعده دادن كسيكه در دلش نيّت وفاء بعهد كرده است.

در محافل و مجالس ادبى سؤال ميشود: چگونه اسم انّ يعنى « هند » و صفت اوّل آن يعنى « المليحة » مرفوع مى‌باشند.

جواب اينستكه: همزه در « انّ » فعل امر بوده و نون آن نون تأكيد مى‌باشد و اصلش اينّ با همزه مكسوره و ياء ساكنه كه ضمير مفرد مؤنث مخاطبه است بوده و نون آن نون تأكيد مشدّده مى‌باشد سپس بجهت التقاء ساكنين بين ياء و نون اوّل، ياء را حذف كرديم چنانچه در قول تابّط شرّا آمده است:

يعنى: هرآينه البته بجهت من ميفشارى دندان را بر سر انگشت بخاطر ندامت و پشيمانى هرگاه بيادت آورى پاره‌اى از اخلاق و طبيعت‌هاى من را.

شاهد در حذف ياء از « لتقرعن » است كه قبل از نون مشدّده بوده مانند حذف آن از « انّ » در بيت مورد صحبت.

و امّا حركت « هند » بايد بگوئيم: هند منادى است و حرف نداء حذف شده و چو مفرد معرفه است مبنى بر ضمّ مى‌باشد مانند:

يوسف اعرض عن هذا ( اى يوسف از اينكار روى بگردان).

و مليحه: صفت است براى « هند » كه از لفظ آن تبعيّت كرده لذا همچون هند مضموم شده است چنانچه در قول رؤبة بن عجاج آمده: