مصنّف مى‌گويد:

اين استدلال از طرف منكرين ردّ شده و گفته‌اند:

قبول نداريم كه « هاء » براى سكت باشد بلكه ضمير متّصل منصوب است كه اسم « انّ » بوده و خبر آن محذوف است و تقدير كلام: انّه كذلك مى‌باشد.

پس از آن مصنّف گويد:

بهتر آنستكه بقول ابن زبير استدلال شود و آن اينستكه:

كسى بوى گفت:

لعن اللّه ناقة حملتنى اليك (خداوند لعنت كند شترى را كه من را بسوى تو آورد).

ابن زبير در جواب گفت:

انّ و راكبها (بلى با راكبش) يعنى خداوند هم شتر و هم سوار بر آنرا لعنت كند.

شاهد در « انّ » است كه بمعناى « نعم » مى‌باشد زيرا اگر از حروف مشبهة باشد بايد اسم و خبر برايش ذكر شود درحاليكه هيچكدام در كلام نيستند و معلوم است كه حذف اسم و خبر هردو جايز نيست.

كلام مبرّد و اعتراض بوى‌

از مبرّد نحوى منقول است كه آيه شريفه: انّ هذان لساحران‌ .

بنابر قرائت آنانكه آنرا بهمين هيئت خوانده‌اند محمول است بر همين معنا يعنى لفظ « انّ » در آن بمعناى « نعم » مى‌باشد.

ولى بر اين گفتار دو اعتراض شده كه ذيلا بيان مى‌شوند:

اعتراض اوّل: اعتراض اوّل آنستكه آمدن « انّ » بمعناى « نعم » شاذ و بسيار نادر است حتى برخى گفته‌اند چنين معنائى براى « انّ » ثابت نشده.

اعتراض دوّم: لام بر سر خبر مبتدأ داخل نميشود حال اگر در آيه شريفه « انّ » بمعناى نعم باشد لازمه‌اش اينستكه « هذان » را مبتدأ و « لساحران » را خبر قرار دهيم و بدين ترتيب محذور و اشكال مزبور لازم مى‌آيد.