منحصرا در حال وصل بوده و اساسا در حال وقف آنرا مقدّر نميگيرند و بدينوسيله قابل ايندو وقف نميباشند.

احكام متفرّقه وقف‌

1- كلمه‌ايكه تنوين نصب داشته باشد در حال وقف بالف قرائت ميشود چه آنكه وقف بمنظور تخفيف كلمه است و الف نيز بخلاف واو و ياء مخفّف بوده فلذا با تبديل تنوين نصب بالف غرض حاصل ميشود.

2- در كلماتيكه نظير عصا و رحى ميباشند اتّفاقى علماء است كه بايد وقف آنها بر الف باشد.

3- تاء تانيث در افعال هم در اصل و هم در وقف بصورت تاء قرائت ميشود ولى تاء تانيث در اسماء در وقف به هاء بدل ميشود.

4- برخى از افعال همچون ق و ل و ع در حال وقف با هاء سكت قرائت ميشوند فلذا در امثله فوق وقفشان قه و له و عه ميشود و چنانچه ابن حاجب در كافيه آورده الحاق اين هاء در حال وقف لازم است ولى در افعالى همچون لم يخشه و لم يغزه و لم يرمه جايز است.

5- اسم منقوص در حالت نصب مانند رايت القاضى باتّفاق اهل ادب در حالت وقف حذف يائش جايز نيست بلكه واجب است آنرا در اينحال با سكون بخوانند.

و امّا در حالت رفع و جرّ غالبا آنرا در حال وقف با ياء ساكنه قرائت مى‌نمايند.

6- در برخى اوقات كلماتيكه ماقبل آخرشان ساكن ميباشد وقفشان باين نحو است كه حركت آخر را بما قبل يعنى بحرف ساكن نقل ميدهند چنانچه در هذا بكر و مررت ببكر و رايت البكر ميگويند هذا بكر و مررت ببكر و رايت البكر.