يعنى : اى روزگار اف برتو باد كه بد دوستى هستى، چه بسيار در بامداد و شام طالب حق و يار خود را كشته‌اى، روزگار بدل و عوض قبول نمى‌كند، فقط كار واگذارده شده به خداوند بزرگ است و هرزنده‌اى براين راه كه من روم رفتنى است .

شاعرى اين اشعار را به نظم فارسى درآورده و گفته است :

راوى مى‌گويد : حضرت عليا مخدّره زينب كبرى سلام اللّه عليها وقتى اين اشعار را شنيد خدمت برادر عرض كرد : برادرم كسى اين سخن را مى‌گويد كه به كشته شدن خويش يقين كرده باشد .

حضرت فرمودند : آرى خواهرم .

حضرت زينب سلام اللّه عليها عرضه داشت : آه چه مصيبتى !! حسين عليه السّلام خبر مرگ خود را به من مى‌دهد .

راوى گفت : تمام زنان گريان شدند و سيلى به صورتهاى خود زده و گريبانها را چاك كردند .

عليا مخدّره حضرت امّ كلثوم سلام اللّه عليها پيوسته فرياد مى‌زد و مى‌فرمود : اى واى، يا محّمد، اى واى يا على، اى واى، اى مادر، اى واى برادر، اى واى‌