كلام آن شيرزن بردل زهير اثر كرد برخاست روانه اردوى كيوان شكوه حضرت شد . زهير مردى بود شجاع و فرزانه و در حروب و غزوات هميشه غالب و ظافر و صاحب ايل و قبيله و شمشير بود، بهرصورت وقتى نزديك سراپرده با عظمت امام عليه السّلام رسيد جوانان علوى علامت، هاشمى شهامت و فاطمى فطرت از يازده ساله تا بيست ساله جناب زهير را استقبال كردند به در چادر رساندند، زهير وارد شد چشمش برجمال ملكوتى و دل آرام امام عليه السّلام افتاد كه بروساده امامت تكيه داده و به راز و نياز مشغول مى‌باشد .

شعر

زهير سلام كرد، حضرت جواب داد و اذن جلوس، سپس احوال‌پرسى نمود .

ملا حسين كاشفى در روضة الشّهداء مى‌نويسد :

امام عليه السّلام به زهير فرمودند : اى زهير هيچ ميل دارى كه مركب مجاهدت در ميدان محبّت الهى بتازى و به آب شمشير تابدار آتش فساد را منطفى‌ [1] سازى و پروانه‌وار برحوالى شمع شهادت پرواز نمائى و درى از خشنودى حق سبحانه برروى خود بگشائى :

ز جان بگذرى تا بجانان رسى .

مقصود آنكه در نصرت و يارى من كمر همت ببند و دست به دامان ولايت من بزن تا در دنيا و آخرت با من همراه باشى .

زهير سخنان امام عليه السّلام را با دقت شنيد و سپس در فكر فرورفت، عقل و نفس او با هم در جنگ و جدال شدند، عقل مى‌گفت اطاعت كن، نفس وى اغواء نموده و

[1] خاموش‌