اين است كه هيچگاه مسبوق به عدم نبوده و وجود او ضرورى است، و چيزى كه چنين ويژگى دارد بى نياز از آفريننده خواهد بود. آن كس آفرينش مى پذيرد كه مسبوق به عدم و نيستى باشد، آن گاه، جامه هستى را بر تن كند و خدا از اين انديشه پيراسته است.