انسان را نيز تصور كرد و به آن اعتقاد ورزيد.

انسانى كه از نوشيدن شراب پرهيز كند، تن سالم خواهد داشت و انسانى كه آلوده به ميگسارى شود، كبدى باد كرده خواهد داشت و هر دو، قضا و قدر الهى هستند ولى كليد انتخاب آنها در دست خود انسان است. بنابراين هيچ يك از افعال و كردارهاى ما دور از مشيّت الهى نيست زيرا به تصريح قرآن ( وَ مَا تَشَاؤُونَ إِلاَّ أَنْ يَشَاءَ اللهُ).[1] ولى در عين حال، بايد متعلق مشيت الهى را به دست آورد. مشيت الهى بر اختيار و آزادى بشر تعلق گرفته، بنابراين، آنچه كه مقدّر است، اين است كه انسان، هر كارى را كه انجام مى دهد از روى اختيار و آزادى انجام دهد، بنابراين، مذهب حق، مذهب ميانه اى است ميان جبرى گران كه براى اختيار و آزادى انسان، ارزشى قائل نشده اند و ميان معتزله كه افعال انسان را از قلمرو قضا و قدر، بيرون برده اند و در حقيقت، انسان را خدايى ديگر انديشيده اند، ولى ما به پيروى از آيات الهى و گفتگوهاى پيشوايان معصوم(عليهم السلام) معتقديم كه هركارى كه بشر انجام دهد طبق مشيت و اراده الهى است، اما متعلق اراده بارى تعالى مجرد صدور فعل از ما نيست، بلكه صدور فعل از روى اراده و اختيار و آزادى ماست، بنابراين اگر جبرى در كار باشد، ما مجبور به اختيار و آزادى هستيم.