امام(عليه السلام) از راهى، مى گذشت و به ديوارى رسيد كه در حال فرو ريختن بود، با سرعت، از كنار آن عبور كرد، و شيوه رفتن خود را دگرگون ساخت كه مبادا ديوار فرو ريزد و او زير آن بماند.

در اين هنگام، مردى به امام(عليه السلام) اعتراض كرد و گفت: «أتفرّ من قضاء الله يا على؟» على جان! از قضا و قدر الهى مى گريزى؟

حضرت در پاسخ فرمود:«أفرّ من قضاء الله إلى قدر الله»[1]، «من از يك سرنوشت به سرنوشت ديگر فرار مى كنم».

سخن فرد نخست، نمايانگر قضاوت نوع مردم آن زمان درباره سرنوشت است، و تصور مى كردند كه خدا يك تقدير بيش ندارد و بايد در مقابل آن تسليم شد و در كنار ديوار شكسته، نشست يا به آرامى گذشت، اگر هم فرو ريخت، و انسان را كشت اشكالى ندارد.

امام در پاسخ خود، واقعيت سرنوشت را روشن ساخت و فرمود: از يك سرنوشت به سرنوشت ديگر فرار مى كنم، يعنى براى ما دو سرنوشت است:

1. اگر از نقطه اى كه خطرخيز و آسيب پذير است، به سرعت بگذرى، نجات مى يابى.

2. اگر در همان نقطه بنشينى يا در عبور مسامحه كنى و ديوار فرو بريزد، كشته مى شوى، هر دو تقدير الهى است ولى اختيار در دست انسان است كه كدام يك را بپذيرد.

اينجاست كه مى توان در عين اعتقاد به قضا و قدر مختار و آزاد بودن