و نظير آيه در مجاز بودن لفظ عبادت، حديث ياد شده است محدث قمى[14]:

«من أصغى إلى ناطق فقد عبده فإن كان ينطق عن الله فقد عبد الله وإن كان ينطق عن غير الله فقد عبد غير الله» .[1]

«هر كسى به سخن گوينده گوش دهد او را پرستش كرده، اگر او از جانب خدا سخن مى گويد خدا را پرستيده و اگر از جانب غير خدا سخن مى گويد، غير او را پرستش كرده است» .

ناگفته پيداست گوش دادن به سخن شخص دوم ولو در مورد مسائل اخلاقى و اجتماعى، پرستش او نيست، بلكه يك نوع پيروى از انسان غير معصوم است كه احياناً گناه خواهد بود نه شرك .

ريشه نارسايى ها در تعريف ها

ريشه نارسايى ها در تعريف هاى فرهنگ نگاران و يا مفسران عالى مقام اين است كه در تحديد مفهوم «پرستش» يا «عبادت» فقط به يك عنصر آن هم عنصر ظاهرى اكتفا كرده و آن را به اطاعت، انقياد، خضوع و يا خضوع بى نهايت و نظير آنها تبيين نموده اند در حالى كه در تحديد پرستش بايد به عنصر ديگر كه سرچشمه واكنش ظاهرى است توجه نمود، يعنى عقيده خاصى كه انسان را بر خضوع و انقياد برمى انگيزد و اگر اين عقيده باطنى در كار نبود هرگز انسان به چنين عملى دست نمى زد از اين جهت بايد دنبال ويژگى دوم رفت كه مى تواند نقش مميز را در جداسازى