گواه آنان بر فزونى صفات خدا بر ذات يك رشته ظواهر آياتى است كه در بدو نظر، مؤيد نظريه آنها است مانند:

(أَنْزَلَهُ بِعِلْمِهِ)،[1] «قرآن را با علم خود فرو فرستاده است».

(لاَ تَضَعُ إِلاَّ بِعِلْمِهِ)،[2] «هيچ زنى جز به علم و آگاهى او، وضع حمل نمى كند».

ضميرهاى«بعلمه» در هر دو آيه حاكى از آن است كه او علاوه بر ذات، داراى علم فزون بر ذات است.

شكى نيست كه ظواهر قرآن حجت قاطع است ولى ظاهر مستقر و استوار، نه ظاهر متزلزل و لرزان. اكنون از اين گروه سؤال مى شود آيا اين دو آيه در مقام بيان چه مطلبى است آيا در مقام بيان اين است كه تمام رويدادها در جهان از خدا پنهان نيست و او از رويدادهاى درشت و ريز آگاهى دارد. يا در مقام بيان فزونى دانش او بر ذات او است.

شكى نيست هدف بيان گستردگى علم خدا است، و هرگز در مقام بيان مسأله كلامى نيست كه فقط براى گروه خاصى مطرح است.

چگونه مى توان به نظريه فزونى صفات را توجيه كرد در حالى كه قرآن مى فرمايد:( لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيءْ).[3] (قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ)،[4] و اگر دانش او فزون بر ذات او باشد پس او ميلياردها مثل دارد و آينده ثابت مى كنيم كه