تَعْبُدون)ولى يك رشته آياتى است كه ظهور آنها پايدار نبوده، بلكه لرزان است، آن هم به خاطر آن كه لغت عرب، مالامال از كنايه و مجاز است در آياتى كه در آنها از طريق كنايه يا مجاز سخن گفته شده گاهى ظهور آنها ناپايدار بوده و مشكلاتى براى افراد ناآگاه پديد مى آورد، مانند آيات چهارگانه زير:

1. (سخّر الله منهم).[1]

«خدا آنان را به مسخره گرفت».

2. (الله يستهزئ بهم).[2]

«خدا آنان را مسخره مى كند».

3. (وَ مَكَرُوا وَمَكَرَ الله).[3]

«آنان نيرنگ كردند خدا نيز نيرنگ كرد».

4. (يُخادِعُونَ الله وَهُو خادِعُهُم). [4]

«آنان خدا را مى فريبند و خدا نيز آنان را مى فريبد».

مسلّماً ظهور اين آيات، آن هم ظهور ابتدايى با ديگر آيات، سازگار نيست. شأن خدا بالاتر از آن است كه منافق را به مسخره بگيرد و يا از در فريب و خدعه وارد شود. علّت اين كه اين آيات، در ابتدا براى افراد غير وارد مشكل ايجاد مى كند، اين است كه آنها از روش سخن گفتن به زبان عربى، آگاه نيستند.