آنان طبق تصريح قرآن سيصد و نه سال در غار به سر بردند، در صورتى كه تصور مى كردند يك روز يا نيم آن به سر برده اند.

علت اين كه اين گروه از آيات را در اين بخش نياورديم، اين است كه آنان به تصريح قرآن در اين مدت نمرده بودند بلكه در خواب عميقى فرو رفته بودند و هرگز ما نمى توانيم حكم جهان برزخ را از خواب عميق افراد، در جهان ماده به دست بياوريم، و اگر خوابهاى عميق در جهان ماده و طبيعت مايه بى توجهى به مرور زمان گردد، هرگز دليل نمى شود كه مرگ و نزول در نشأت برزخ نيز اين حكم را داشته باشد گواه بر اين كه آنان در خواب عميقى فرو رفته بودند، دو آيه زير است:

1. (فَضَرَبْنا عَلى آذانِهِمْ فِى الكَهْفِ سِنينَ عَدداً). (كهف/11)

«در غار بر گوشهاى آنان پرده افكنديم و چند سالى ايشان را در خواب قرار داديم».

جمله (فَضَرَبْنا عَلى آذانِهِمْ):«بر گوشهاى آنان زديم» كنايه از خواب است.

2. (وَ تَحْسَبُهُمْ أَيقاظاً وَ هُمْ رُقُود...) (كهف/18)

«آنان را بيدار مى پندارى، در حالى كه آنان خواب بودند».

بنابر اين هرگز نمى توان، از فراموشى در حالت خواب، حكم حيات در نشأت ديگر را فهميد و تصور نمود مفاد اين آيات، با آيات پيشين كه بر وجود حيات همراه با شعور در جهان برزخ گواهى مى دهند، مخالفت دارد.

سرگذشت عزير نيز از مورد بحث ما خارج است.

سرگذشت عزير و نسيان و بى توجهى او در مرگ موقت،گواه بر نسيان در مرگهاى ممتد كه به روز رستاخيز متصل مى گردد، نمى شود، زيرا ممكن است شيوه برزخ با اين نوع مرگ مختلف باشد.