ماديها براى روح، اصالتى جز ماده قائل نبوده و نحوه پيدايش و بقاى آن را معلول ارتباط مكانى و زمانى ماده مى دانند، به گواه اينكه روح در تمام حالات تابع و پيرو ماده است. مثلاً با صحت و جوانى بدن، روح نيز صحيح و جوان، و با بيمارى و پيرى آن نيز در سراشيبى ضعف و سستى قرار مى گيرد و در نتيجه با انحلال بدن، روح نيز از ميان مى رود.

روح از نظر آنان، اثر مخصوص انسجام اجزاى مادى بدن، و نتيجه فعل و انفعال اجزاى آن، در يكديگر است و از تركيب ماده بدن، خصوصاً سلسله اعصاب، با مواد خاكسترى مغز، شعور و ادراكى به نام روح تجلى كرده و موضوع روح و روحيات پديد مى آيد.

همان طور كه از كبد، صفرا و از غدد فكى، بزاق ترشح مى كند، همچنين از انسجام اجزاى بدن و ارتباط آنها با يكديگر، شعور و ادراك شادى و غم، حب و بغض و... تجلى مى نمايد.

در اين مكتب، روح اثر شيميايى ماده است، نه جوهرى است مجزا و جداگانه كه سنخ وجود آن غير از سنخ وجود بدن باشد، ماديها براى مدعاى خود دلايل و شواهد تجربى دارند كه هيچ كدام را نمى توان دليل قاطع و برهان استوار ناميد.

ماديها مى گويند: در مواقع تجلى شعور و تفكر، مغز از خود عكس العمل و فعاليت بيشترى نشان مى دهد و يا هر موقع به مغز و يا قسمتى از آن آسيب رسيد، انسان تفكر صحيح خود را از دست مى دهد اگر قسمتى از مغز انسان برداشته شود چه بسا برخى از امور مربوط به ادراك و تفكر و يا حافظه را از دست مى دهد و همچنين....

پاسخ اين نوع تجارب روشن است و گواه بر مدعاى ماديها نيست زيرا:

دلايل تجربى ماديها، بيش از اين نمى رساند كه در حيات و زندگى و