درخت در حالى كه صداى مهيبى از او برخاسته بود، صدايى بسان صداى پر و بال زدن مرغها، با همان رگ و ريشه اش از جاى خود كنده شد و در برابر پيامبر گرامى ايستاد، و شاخه بلند خود را بر سر پيامبر، و برخى از شاخه هاى خود را بر دوش من افكند و من در طرف راست آن حضرت بودم.

آن گروه متكبر و گردن كش با ديدن چنين آيت الهى، بار ديگر از او خواستند كه درخت دو نيم گردد. نيمى بماند و نيم ديگر به جاى خود باز گردد، پيامبر امر كرد درخت نيز به همان صورت در آمد بار ديگر خواستند پيامبر امر كند آن نيم ديگر نيز به جاى خود باز گردد، پيامبر امر كرد آن نيم ديگر به جاى خود بازگشت.[1]

افرادى كه مى توانند از متن عربى نهج البلاغه استفاده كنند بهتر مى توانند نكات ياد شده در زير را دريابند.

1. هنگامى كه قريش از او يك چنين آيتى خواستند پيامبر در پاسخ آنان گفت:(إِنّ اللّه عَلى كُلِّ شَىْء قَدير) تا توجه آنان را به اين نكته جلب كند من در انجام اين كار از قدرت بى پايان خداوند استمداد مى طلبم و هرگز با قدرت محدود بشرى دست به اين كار نمى زنم.

2. هنگامى كه درخت را مورد خطاب قرار داد چنين فرمود:

«فانقَلعى بِعروقكِ حتّى تَقْفى بَين يدىّ بإذن اللّه»: به اذن خداوند با رگ و ريشه ات از جاى خود كنده شو و در برابر من قرار بگير.

در لحظه اى كه پيامبر مى خواهد با اراده و خواست خود دست به چنين كار خارق العاده بزند، بسان حضرت مسيح لفظ (بإذن اللّه) را به كار مى برد. تا به من و تو و او، بفهماند كه هيچ موجودى در انجام هيچ كارى بى نياز از