شفا دادم، من زنده كردم بلكه مى گويد:

تو آفريده اى،(إِذْ تَخْلُقُ) ،

تو شفا دادى،(وَ تُبْرئُ) ،

تو زنده كردى،(إِذْتُخْرِجُ المَوتى) .

چه صراحتى بالاتر از اين؟!

ولى براى اينكه روشن شود كه هيچ بشرى در كار ايجاد، استقلال ندارد و براى كوبيدن افكار غير صحيح«معتزله» و دوگانه پرستان كه تصور مى كنند بشر در آفرينش خود به خدا نياز دارد ولى در افعال و كارهاى خودكاملاً مستقل و از خدا بى نياز است، در اين موارد سه گانه فاعل بودن حضرت مسيح را مقيد به اذن الهى كرده و موضوع توحيد در افعال را كه از مراتب توحيد است رعايت مى نمايد.

همان طورى كه بشر دركليه امور عادى وغير عادى خود بى نياز از اذن الهى نيست اگر مى خورد ، مى آشامد، نفس مى كشد همگى به اذن الهى انجام مى گيرد، همچنين است امور غير عادى و اعجاز و كرامت نيز به اذن او تحقّق مى پذيرد، و هيچ پديده اى در جهان طبيعت بدون اذن خدا هستى نمى پذيرد. هم چنان كه وجود اذن الهى در اين موارد سبب نمى شود كه فعل را از فاعل سلب كنيم همچنين وجود اذن خدا در اعجاز، مانع از آن نمى شودكه حضرت مسيح را به اذن خدا فاعل اين امور بدانيم.

ما در قرآن مجيد به آياتى برمى خوريم كه در آنها، افعال غير خدا مانند فرشته و غيره نيز به اذن الهى مقيد گشته است مانند:

1. (...فَاِنّهُ نَزّلهُ عَلى قَلْبِكَ بِإِذنِ اللّه...ِ) .(بقره/97)

«جبرئيل قرآن را به اذن خداوند بر قلب و روان تو نازل كرده است.