تعبير شده است .

ولى آنچه فعلاً مورد بحث و گفتگوى ما است همان تصرف در جهان و انسان است و براى روشن شدن مطلب ناچاريم قدرى درباره عظمت روح انسان و قدرتهايى كه در روح و روان او نهفته است، بحث كنيم.

تصرف در جهان آفرينش

انسان از دو جزء به نام تن و روان آفريده شده است و يا به عبارت ديگر: انسانيت انسان منحصر به جسم و تن نيست بلكه باطن و جانى دارد كه واقعيت او را تشكيل مى دهد و اگر بر سر راه تكامل انسان، از نظر جسم و ماده محدوديت هايى وجود دارد و پيشرفت او از نظر ماده كاملاً محدود واندازه گيرى شده است، امّا بر سر راه تكامل او از نظر روح و معنا، چنين محدوديتى نيست، بلكه او از اين نظر، آمادگى بيشترى براى ترقى وتعالى دارد، چه بسا در پرتو اطاعت خدا و پيمودن راه حق مى تواند قله هاى بس بلندى را فتح و تسخير نمايد.

كارهاى شگفت انگيز مرتاضان كه از حدود توانايى يك فرد عادى بيرون است حاكى از آن است كه در نهاد انسان نيروى شگرفى وجود دارد كه در شرايط خاصى شكفته گرديده و جوانه مى زند.

آنان با يك نگاه آب سرد را مى جوشانند، ميز را بدون كمك دست، از زمين بلند مى كنند، آدمى را در هوا معلق نگاه مى دارند ، طناب را به هوا پرت مى كنند و در هوا مى ماند، گياهى را كه بايد در مدت دو ماه برويد با نيروى اراده در ظرف دو ساعت مى رويانند و... .[1]

ممكن است ما درباره هر يك از اين امور شك و ترديد كنيم امّا هرگز به