سومى دارد كه از نظر خوانندگان عزيز مى گذرانيم.

او مى گويد: سياق آيه (وَ ما أَنْتَ بمُسْمع مَنْ فى القبُور) مى رساند كه مقصود اسماع سودبخش است نه مطلق اسماع، يعنى سخنان تو درباره مردگان و مرده ها مؤثر و سودمند نيست، نه اينكه پيامبر نمى تواند آنان را مطلقاً اسماع كند، به گواه اينكه آورنده قرآن (پيامبر) گزارش داده كه ميت صداى كفش مشايعت كنندگان را مى شنود و باز گزارش داده كه مشركان قريش در چاه، صداى سخنان پيامبر را شنيدند، ونيز فرموده هركس به برادر مؤمن خود سلام كند، سلام او را پاسخ مى گويد.[1]