آن چشم پوشيده است و آن اين كه جمله (وَما أَنْتَ بِمُسْمِع مَن فِى القُبُور)بيش ازاين نمى رساند كه مردگان نهفته در قبور، قابل اسماع نمى باشند و هرگز نمى توان آنها را تفهيم كرد، چون مشركان لجوج بسان نهفتگان در دل خاك هستند، پس نمى توان آنها را هدايت كرد و تفهيم و اسماع نمود.در اين صورت نتيجه جز اين نمى شود كه اجساد نهفته در دل خاك چنين شأن و شايستگى را ندارند و هرجسدى كه روح از آن جدا شد، از قلمرو درك و فهم بيرون مى رود و به صورت جمادى در مى آيد، و ديگر نمى توان با آن سخن گفت ولى بايد توجه نمود كه طرف خطاب ما، اجساد نهفته در دل خاك نيستند، بلكه ما با آن ارواح پاك و زنده اى كه با اجساد برزخى در جهان برزخ به سر مى برند و به تصريح قرآن زنده اند، سخن مى گوييم نه با بدن هاى نهفته در خاك.

اگر مردگان و اجساد پنهان شده در دل خاك از قلمرو تفهيم دور و كنار روند، دليل بر آن نيست كه ارواح و نفوس طيب و پاكيزه آنان كه به نص قرآن در جهان ديگر زنده اند و روزى مى خورند، قابل تفهيم نمى باشند.

اگر ما سلام مى گوييم ويا طلب شفاعت مى كنيم و يا سخن مى گوييم سر و كار ما با آن ارواح پاك و زنده است، نه با اجساد نهفته در دل خاك. اگر ما به زيارت قبر و خاك و خانه و كاشانه آنان مى رويم به خاطر اين است كه از اين راه مى خواهيم در خود آمادگى ايجاد نماييم تا با آنان ارتباط برقرار نماييم، حتى اگر بدانيم كه جسد آنان مبدل به خاك شده(هرچند روايات اسلامى بر خلاف اين گواهى مى دهند) باز اين نوع صحنه ها را به وجود مى آوريم تا از اين راه آمادگى براى ارتباط با آن ارواح پاك پيدا كنيم.

زيارت قبور اولياى خدا و صالحان و پاكان، علاوه بر ايجاد آمادگى در انسانها براى سخن گفتن با ارواح پاك و مقدس آنان، خود فوايدى تربيتى و اجتماعى دارد.