آيات، همان اصنام و اوثان است ولى در اين جا، جاى يك سؤال باقى است:

اگر مقصود بت ها است پس چرا ضماير مخصوص ذى العقل در اين آيات به كار رفته است آنجا كه مى فرمايد:

(وَ هُمْ يُخْْلَقُون)، (لا يَسْتَطِيعُون)، (ولا أَنْفسهُمْ). پاسخ اين سؤال با توجه به بحث هاى پيشين روشن است زيرا، قرآن در اين آيات از ديدگاه بت پرستان سخن مى گويد و آنان با بت هاى خود بسان موجودات عاقل رفتار مى كردند، آنها را مى پرستيدند از آنها حاجت مى خواستند، براى آنها قربانى مى كردند و ... از اين جهت، حسن تخاطب ايجاب كرد كه ضماير مخصوص به ذى العقل به كار رود.

زمخشرى مؤلف كشاف، استاد فن بلاغت مى گويد:[1]

قرآن در به كار بردن ضمير مخصوص ذى عقل درباره بت ها از عقايد پرستندگان بت پيروى كرده. زيرا آنان معبودهاى خود را فاقد شعور و علم نمى دانستند.

در قرآن مجيد به مناسبت هايى چنين ضماير در غير عاقل به كار رفته است مانند:

1. (...وَ الشَّمْسَ وَالقَمَر رَأَيتهُمْ لى ساجِدين). (يوسف/4)

«آفتاب و ماه را بر خود سجده كننده ديدم».

2. (...يا أَيُّهَا النَّمْل ادْخُلُوا مَساكِنَـكُمْ لا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيمان وَ جُنودُهُ...). (نمل/18)

«مورچگان! به لانه هاى خود برويد تا سليمان و سپاهيان او شماها را نابود نكنند».