ثانياً. آيه نخست حاكى است كه مقصود سؤال از تمام پيامبران پيشين مانند نوح و ابراهيم و ... است در حالى كه آيه دوم مربوط به دانشمندان يهود و نصارى است[1] كه مى توانند با مراجعه به كتابهاى عهدين سؤال پيامبر را پاسخ بگويند و آنچه خدا به پيامبران آنها دستور داده است در اختيار پيامبر ما و امت بگذارند در اين صورت جهت ندارد كه ما معنى وسيع آيه نخست را در محدوده علماى اهل كتاب يعنى يهود و نصارى كه پيوند آنان تنها با پيامبران خود باقى بود نه با پيامبران ديگر، منحصر كنيم.

پرسش

فايده سؤال از پيامبران پيشين چيست؟!

مقصود از (مَنْ أَرْسَلْنا) علما و دانشمندان اهل كتاب و گروه با ايمان آنان است، نه خود پيامبران و شاهد اين مطلب اين است كه اگر مقصود سؤال از خود پيامبران باشد، چنين سؤالى بى فايده خواهد بود زيرا پيامبر نيازى به سؤال ندارد ولى اگر مقصود سؤال از علما و دانشمندان آنان باشد، فايده سؤال در بن بست قرار دادن اهل كتاب و محكوم كردن آنان است نه روشن شدن خود پيامبر.

پاسخ

قرآن مجيد از نظر بلاغت، در عالى ترين درجه قرار دارد و يكى از پايه هاى بلاغت اين است كه لفظ قالب معنى باشد، نه فزون بر معنى و نه ناقص از آن، اگر مقصود اين است از علما و يا گروه با ايمان اهل كتاب سؤال كند عبارت آيه، قالب معنى نيست و هرگز عبارت اين مطلب را نمى رساند.

شما اين آيه را به دست هر عرب زبان و عربى دانى بدهيد و بگوييد اين