پريشان شود، و انديشه‌ام بآن پراكنده گردد، و كارم در چاره آن طول كشد-] [2 و بتو پناه ميبرم- اى پروردگارم- از اندوه قرض و انديشه آن، و از كار وام و بيخوابيش، پس بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا از آن پناه ده، و از تو زنهار و پناه ميجويم- اى پروردگارم- از ذلّت و خوارى وام در زندگى و از وبال و سختى و گرفتارى آن پس از مرگ، پس بر محمد و آل او درود فرست، و مرا بتوانگرى بسيار يا روزى باندازه حاجت و نيازمندى بى كم و زياد كه هميشه باشد از آن برهان-] [3 بار خدايا بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا از اسراف و زياده روى (در صرف مال) باز دار، و ببخشيدن و ميانه روى (در زندگى) مستقيم ساز (كه اعوجاج و كجى در آن راه نداشته از حدّ تجاوز ننمايم) و روش نيكو در معيشت و زندگى (صرف مال باندازه توانائى) را بمن بياموز (در دل من انداز طوريكه شايسته است رفتار نمايم، حضرت باقر عليه السّلام فرموده: علامت و نشانه مؤمن سه چيز است: حسن تقدير و نيك اندازه گرفتن در معيشت، و شكيبائى بر مصيبت و سختى، و آموختن احكام دين) و مرا بلطف (پرورش) خود از بيجا خرج كردن باز دار- (گفته‌اند: اسراف زياده روى در صرف مال است در آنچه شايسته است، و تبذير زياده روى در صرف مال است در آنچه پسنديده نيست) و روزيهاى مرا از وسائل حلال روان گردان، و انفاق و خرج كردنم را