ميداند كه كسيكه چنين است برساندن روزى او تواناست پس باسباب و وسائط دل نبسته از رنج روزى آسوده است، و همچنين كسيكه در همه كارها بخدا اطمينان خالص داشته باشد بحول و قوّه و توفيق و اعانت و يارى او اعتماد دارد نه بقدرت و علم خود و نه باسباب و وسائط، و معنى توكل و اعتماد بخدا همين است، و تمسّك باسباب منافات با توكّل بخدا ندارد، زيرا معنى توكل چشم پوشيدن از اسباب نيست بلكه اعتماد نداشتن بآن است پس اگر كسى روزى بطلبد خداوند او را از اسباب مشروعه مانند تجارت و زراعت روزى ميدهد ولى اعتماد تاجر و زارع بعمل خودشان نيست بلكه اعتمادشان بخدا است و باينكه رزق و روزى با خداست اگر بخواهد روزى تاجر و زارع را از تجارت و زراعت ميدهد و اگر بخواهد از غير اين دو راه ميرساند پس تمسّك بتجارت و زراعت از حدّ و مرز توكل و اعتماد بخدا بيرون نميباشد، خلاصه قلب مؤمن با توكّل متوجّه بخداى تعالى است و توجّه او باسباب و وسائط از روى آنست كه جهان عالم اسباب است و خداوند متعال نخواسته كه كارهاى بى اسباب انجام گيرد)-] [3 و وعده و نويدى را كه در وحى خود (آنچه به پيغمبرت فرستاده‌اى) تصريح و بيان كرده‌اى و در كتاب خويش (قرآن كريم) بدنبالش قسم و سوگند خود را آورده‌اى وسيله جدا ساختن كوشش ما و مشغول شدن بروزى كه تو آن را تكفّل و ضمانت نموده‌اى قرار ده-] [4 پس گفته‌اى و گفتار تو حقّ و درست و راستترين (گفته‌ها) است (كه دروغ در آن راه ندارد) و قسم ياد كرده‌اى و قسم تو (از هر قسمى) راستتر وفاء كننده‌تر است (س 51 ى 22): وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ‌ يعنى (اسباب)