پيشينيان نه چنين بود. ما را از هر چه فراتر از تاب و توانمان بود معاف داشت و جز به اندازه توانمان تكليف نفرمود و جز به اعمال سهل و آسانمان وا نداشت، تا هيچ يك از ما را عذرى و حجتى نماند.

هر كه از ما سر از فرمانش برتابد، كارش به شقاوت كشد و آن كه به درگاه او روى كند، تاج سعادت بر سر نهد.

حمد و سپاس خداى را، بدان سان كه مقرب‌ترين فرشتگانش و گرامى‌ترين آفريدگانش و ستوده‌ترين ستايندگانش مى‌ستايند.

حمدى برتر از هر حمد ديگر، آن سان كه پروردگار ما از همه آفريدگانِ خود برتر است.

حمد باد او را به جاى هر نعمتى كه بر ما و بر ديگر بندگانِ در گذشته و زنده خود دارد، به شمار همه چيزها كه در علم بى‌انتهاى او گنجد و چند برابر نعمتهايش، حمدى بى‌آغاز و بى‌انجام و تا روز رستاخيز، حمدى كه حدى و مرزى نشناسد و حسابش به شمار در نيايد و پايانش نبود و زمانش در نگسلد. حمدى كه ما را به فرمانبردارى و بخشايش او رساند و خشنودى‌اش را سبب گردد و آمرزش او را وسيله باشد و راهى بود به بهشت او پناهگاهى بُوَد از عذاب او و آسايشى بوَد از خشمِ او و ياورى بوَد بر طاعت او و مانعى بوَد از معصيت او و مددى بوَد بر اداى حق و تكاليف او. حمدى كه ما را در ميان دوستان سعادتمندش كامروا كند و به زمره آنان كه به شمشير دشمنانش به فوز شهادت رسيده‌اند درآورد. انّه ولىٌ حميد.