حمد و سپاسى آنچنان كه ما را از آتش دردناك خداوندى برهاند و در جوار كَرَمش بنشاند.

حمد و سپاسى آنچنان كه ما را با فرشتگان مقرب او همنشين سازد و در آن سراى جاويد كه جايگاه كرامت هميشگى اوست با پيامبران مرسل همدوش گرداند.

حمد خداوندى را كه سيرتها و صورتهاى پسنديده را براى ما برگزيد و روزيهاى خوش و نيكو را به ما ارزانى داشت. خداوندى كه ما را آن گونه برترى داد كه بر همه آفريدگان سلطه يابيم، چندان كه به قدرت او هر آفريده فرمانبردار ماست و به عزت او در ربقه طاعت ما.

سپاس خداوندى را كه جز به خود، درِ نياز را به روى ما فرو بست.

چگونه از حمد او بر آييم؟ كى سپاسش توانيم گفت؟ نمى‌توانيم، كى توانيم؟ حمد خداوندى را كه در پيكر ما ابزارهايى نهاد كه توانِ بست و گشادمان باشد و به نعمت روح، زندگيمان عنايت فرمود و اندامهايى داد كه به نيروى آنها كارها توانيم ساخت و ما را از هر چه خوش و گوارنده است روزى داد و به فضل خويش بى‌نياز گردانيد و به منّ و كرم خود سرمايه بخشيد. و تا فرمانبردارى و سپاسگزاريمان بيازمايد، به كارهايى فرمان داد و از كارهايى نهى فرمود. چون از فرمانش سر برتافتيم و بر مركب عصيان برنشستيم، به عقوبت ما نشتافت و در انتقام از ما تعجيل روا نداشت، بلكه به رحمت و كرامت خويش ما را زمان داد و به رأفت و حلم خود مهلت عطا فرمود، باشد كه بازگرديم.

حمد و سپاس خداوندى را كه ما را به توبه راه نمود. و اگر پرتو فضل او نبود، هرگز بدان راه نمى‌يافتيم. و اگر از فضل او تنها به همين يك نعمت بسنده مى‌كرديم، بازهم دهشِ او به ما نيكو و احسان او در حق ما جليل و فضل و كرمش بس كرامند مى‌بود، كه روش او در قبول توبه‌