جعفر و حمزه و حسن و حسين و فاطمه و مهدى.

بدانيد كه خداوند به زمينيان نگاهى انداخت و از ميانشان دو فرد را برگزيد: يكى مرا كه فرستاده و پيامبر برانگيخت و ديگرى على بن ابى طالب را، و به من وحى كرد كه او را برادر و دوست و وزير و وصى و جانشين بگيرم.

بدانيد كه پس از من على ولىّ هر مؤمنى است؛ هر كس او را دوست بدارد، خداى او را دوست دارد، و هر كس او را دشمن دارد خداى او را دشمن دارد، تنها مؤمن او را دوست دارد و تنها كافر او را دشمنى ورزد، او پس از من محور زمين و مايه آرامش آن است، او كلمه تقواى خداوند و عروة الوثقاى او است كه «مى‌خواهند نور خدا را با دهن‌هاشان خاموش كنند، حال آنكه خداوند نور خويش را به پايان رساند، هر چند كه كافران ناخوش دارند». [1] بدانيد كه خداوند بار ديگر به زمينيان نگاهى انداخت و پس از من دوازده وصى از خاندانم برگزيد و آنان را بهترين امتم يكى پس از ديگرى قرار داد، آنان مانند ستارگان آسمانند كه هر گاه يكى غروب كند ديگرى طلوع نمايد، آنان پيشوايان هدايتند و هدايت شده، نيرنگ نيرنگبازى زيان‌شان نزند و خوارى خواركننده‌اى خوارشان نسازد، آنان حجّت‌هاى خداوند در زمين و گواهان او بر خلقش و خزانه‌داران دانشش و مفسران وحيش و جايگاههاى حكمتش مى‌باشند، هر كس اطاعت‌شان كند خداى را اطاعت كرده و هر كس نافرمانى‌شان كند خداى را نافرمانى كرده است، آنان با قرآن هستند و قرآن با آنان، از قرآن جدا نشوند تا در كنار حوض بر من درآيند. بايد كه اين حقيقت را حاضران به غايبان برسانند. سپس سه مرتبه فرمود: خدايا گواه باش، خدايا گواه باش، خدايا گواه باش.