زلال در اصلاب بزرگوار و ارحام پاكيزه و پاك منتقل گرديد تا كه نيمى از آن در صلب عبد اللَّه و نيمى در صلب ابو طالب قرار گرفت و من شدم و تو شدى و اين فرموده خداوند است كه: «او است خدايى كه آفريد از آب بشرى را و او را داراى سبب و نسب كرد، پروردگارت توانا است». [1] اى على! تو از منى و من از تو، گوشت تو با گوشتم، خون تو با خونم درآميخته، تويى رابطه ميان خدا و خلقش پس از من، هر كس ولايت تو را انكار كند رابطه ميان خويش و خدا را بريده است و از دوزخيان است، اى على! خداوند جز به وسيله من و سپس به وسيله تو شناخته نشود، هر كس ولايت تو را انكار كند پروردگارى خداوند را انكار كرده است، اى على! تو پس از من نشانه بزرگ خداوند در زمين هستى، تو ركن اكبرى در قيامت، هر كس در سايه تو پناه گيرد رستگار است، زيرا بندگان خدا را تو حسابرسى، ميزان ميزان تو است، صراط صراط تو است، جايگاه جايگاه تو است، حساب حساب تو است، هر كس به تو رو كند نجات يابد و هر كس با تو مخالفت كند تباه و هلاك شود، خدايا گواه باش، خدايا گواه باش. سپس حضرتش از منبر به زير آمد.