دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ (1) من شيعتك و محبّيك يا على بدرستى كه خدا نمى‌آمرزد اين گناه كه شرك آورده شود بوى و مى‌آمرزد غير اين گناه از هر كه خواهد از شيعيان و دوستان تو يا على فرمود امير المؤمنين (ع) گفتم يا رسول اللَّه اين از براى شيعه منست فرمود بلى سوگند بخدا كه اين از براى شيعه تو است و بدرستى كه بيرون ميايند ايشان از قبرهاى خود در حالى كه ميگويند

لا اله الا اللَّه محمّد رسول اللَّه علىّ بن ابى طالب حجّة اللَّه‌

پس مياورند جامه‌هاى سبز از بهشت و تاجهاى با زينت از بهشت و شتران نيكو از بهشت پس ميپوشند هر يك از ايشان جامه سبز و ميگذارند بر سر تاج ملك و پادشاهى و تاج پوش كرامت پس سوار شتران ميشوند و ميبرند ايشان را ببهشت غمگين نميگرداند ايشان را فزع و ترس بزرگ و استقبال ميكنند ايشان را فرشتگان و ميگويند اينست آن روز كه وعده داده بودند شما را بآن و فرمود رسول خدا (ص) سبك مداريد درويشانى را كه شيعه على (ع) و اولاد ويند بعد از وى بدرستى كه مردى از ايشان شفاعت ميكند بعدد قبيله ربيعه و مضر و فرمود رسول خدا (ص) بسا ژوليده موئى خاك آلوده صاحب دو جامه كهنه رانده شده از درها كه اگر قسم خورد بخدا وفا كند بآن و گفت حديث كرد مرا ابو عبد اللَّه احمد بن عبدون بزاز در مدينه السلام در سال چهار صد و يك و من پسر بيست و دو ساله بودم و بود اين مرد معروف بابن حاشر گفت حديث كرد مرا ابو الفضل محمد بن عبد اللَّه شيبانى گفت حديث كرد مرا احمد بن عبد اللَّه عبرانى گفت حديث كرد مرا عبد اللَّه بن موسى از محمد بن سنان از محمد بن مفصل از موسى (ع) بن جعفر فرمود بيرون آمد امير المؤمنين (ع) روزى بصحراء كوفه تا نماز كند در آن پس بعقب او رفتند قومى پس روى بايشان كرد و فرمود ايشان را كيستيد شما گفتند ما شيعيان توايم يا امير المؤمنين فرمود نمى‌بينم نشانه شيعه در شما گفتند چيست‌