پس گفتند بعضى از آن قوم كه بدرستى كه خداى تعالى شناخته مى‌شود بآفريدن او آسمانها را و زمين را و در جميع مكانها است پس گفت ايشان را امام زين العابدين (ع) كه بگوئيد نوريست كه نيست هيچ ظلمت در وى و حياتيست كه نيست مردن در وى بعد از آن گفت نيست مثل او هيچ چيزى و اوست شنوا و بينا و صفت او شبيه نيست بهيچ صفت پس او چنين است و فرمود على ابن موسى الرضا عليهما السلام كه هر كس كه شريك گرداند خدا را بخلق او پس او مشركست و هر كه وصف كند او را بمكانى پس او كافر است و هر كه نسبت دهد بوى آن را كه نيست در وى پس او كاذب است بعد از آن تلاوت كرد اين آيه را كه‌إِنَّما يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْكاذِبُونَ‌يعنى بر نميبافد دروغ را مگر آنان كه نميگردند بآيات خدا و ايشان ايشانند كه دروغ‌گويانند (1) و پرسيدند از امير المؤمنين عليه السلام كه چيست دليل بر اثبات خداوند فرمود كه سه چيز گردانيدن حال و ضعيف شدن عضوها و كم شدن همت (2) و فرمود رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلم بدرستى كه خداوند تبارك و تعالى وعده داد مرا كه هر كه اقرار كند از ايشان بيگانگى خدا پس او راست بهشت و گفت نيست جزاى آنكه انعام كند خدا بروى توحيد خود را الّا بهشت (3) و ميفرمود امام جعفر صادق عليه السلام كه هر كه گمان كند كه خدا در چيزيست يا از چيزيست يا بر چيزيست بتحقيقى كه مشركشت از براى آنكه اگر باشد بر چيزى هر آينه خواهد بود كه برداشته شده باشد و اگر باشد از چيزى هر آينه خواهد بود كه نو حادث شده باشد و اگر باشد در چيزى هر آينه خواهد بود در حصارى‌

فصل سيّم در عدلست‌

(4) فرمود خداى تعالى در سوره يونس‌إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ النَّاسَ‌