و منها: صحّة التّقسيم إلى الصّحيح و السّقيم.

و فيه أنّه إنّما يشهد على أنّها للأعمّ، لو لم تكن هناك دلالة على كونها موضوعة للصّحيح، و قد عرفتها، فلا بدّ أن يكون التّقسيم بملاحظة ما يستعمل فيه اللفظ، و لو بالعناية(1).

يادآورى: همان‌طور كه ضمن بيان ادلّه صحيحى توضيح داديم، تبادر و عدم صحّت سلب از علاماتى نيست كه انسان بتواند برهان براى آنها اقامه كند- اتّفاقا صحيحى هم به تبادر و صحّت سلب، تمسّك نمود- بلكه از مسائل وجدانى است و بايد توجّه كرد كه مثلا طرفينى كه ادّعاى تبادر كرده‌اند، وجدانا حق با كدامشان هست آيا حق با صحيحى است يا با اعمّى.

البتّه مصنّف «ره» در محل بحث، شاهد خوبى عليه اعمّى‌ها اقامه كردند كه:

يك معناى مجهول كه نه خودش مشخّص است و نه آثارى دارد چگونه متبادر به ذهن مى‌شود يعنى شما كه نتوانستيد يك جامعى ارائه دهيد چگونه ادّعاى تبادر مى‌كنيد.

3- صحّت تقسيم عبادات به صحيح و فاسد

(1)- يكى از ادلّه اعمّى، صحّت تقسيم عبادات به صحيح و فاسد است مثلا مى‌توان صلات را مقسم قرار داد و گفت «الصّلاة امّا صحيحة و امّا فاسدة» تقسيم نماز بر صحيح و فاسد دليل برآن است كه مقسم براى معناى عامى وضع شده كه هم ضمن نماز فاسد محقّق است و هم ضمن نماز صحيح تحقّق دارد. در غير اين صورت، لازم مى‌آيد «انقسام الشّى‌ء الى نفسه و الى غيره و هو باطل».